De mythe dat het sjiisme (Ja’fari stroming) de “vijfde wetschool” is.

De mythe van de “Jaafari” madhhab.

Bismillah. Er zijn moslims die weliswaar oprecht zijn, maar niet genoeg kennis hebben over hun geloof en het geloof van anderen waardoor ze mythen accepteren die theologisch en realistisch gezien incorrect zijn. We hebben het nu over de zogenaamde “vijfde” wetsschool, de Jaafari-madhhab. Volgens hedendaagse sjiieten vernoemd naar (de soennitische) Imam Jafar Saadiq (rahimahullah). De sjiieten menen dat zij deze “Imam” volgen, maar in werkelijkheid is dit een loze bewering daar Jafar Saadiq een Imam was van Tawheed (monotheïsme) en niets van doen heeft met het sjiisme. Verder wordt het sjiisme niet het Ja’farisme genoemd wegens Imam Ja’far al-Sadiq; ook dit leggen we verder in dit artikel uit.

De bekende (verzonnen) fatwa van Sheikh Mahmood Shaltoot (Al-Azhar Universiteit). 

Deze mythe dat het sjiisme als vijfde wetschool wordt geaccepteerd hebben de extreme (twaalver) sjiieten ongeveer 50 jaar geleden geïntroduceerd (in 1959), in de hoop meer acceptatie te verkrijgen van de moslimgemeenschap. Zij stellen namelijk dat een “soennitische” Imam (Sheikh Mahmood Shaltoot, d. 1383) die gelieerd was aan de Al-Azhar Universiteit in Cairo een fatwa heeft uitgevaardigd waarin hij stelt dat de Jaafari-stroming een “vijfde” wetsschool is. De meeste moslims, waaronder de huidige leiders van de Al-Azhar universiteit zelf ontkennen dit en verwerpen dit soort uitspraken omdat die tegen de Idjmaa3 (concencus) in gaat.

Hij zou het volgende hebben gezegd:
“De Ja’fari madhab, de welbekende madhab van de Imaamiyyah Twaalvers-Sjiieten is juridisch gezien een toegestane madhab.”

Als bewijs voeren ze een foto aan waar de zogenaamde fatwa op zou staan. Geen weldenkende moslim zal zoiets menen, noch zul je geleerden dit soort taal horen uitspreken. Zelfs de huidige voorman van de Al-Azhar Universiteit, Sheikh Yusuf al-Qaradawi (student geweest van Sheikh Shaltoot) ontkent het bestaan van zo’n fatwa. Al-Qardawi zei ook dat zo’n uitspraak nooit en te nimmer van Sheikh Shaltoot zou kunnen afkomen.

De onmogelijkheid van het Ja’farisme als “vijfde wetschool”

Wetscholen verschillen niet met elkaar over de basisfundamenten van ons geloof, de Islam. De islamitische geloofsleer is dus altijd hetzelfde. De wetscholen bevatten slechts enkele minieme verschillen onderling; het sjiisme is mede hierdoor buitengesloten als “vijfde wetschool” omdat het sjiisme hele andere fundamenten (geloofsleer) kent dan de traditionele Islam van de reguliere wetscholen. De meeste sjiieten volgen 7 pilaren, terwijl er ook sjiieten zijn die menen dat er 10 of 5 pilaren zijn. Het sjiisme kent namelijk zoiets als het Imamaat. Dit verzonnen concept stelt dat er na de profeet (vrede zij met hem) nog mensen (demi-goden) zijn (Imams) die openbaringen kunnen ontvangen, die de toekomst kennen (het Ongeziene), dat de zogenaamde Imams geen enkele fouten kunnen maken (onfeilbaarheid), dat de Twaalfde Imam al 1200 jaar ergens leeft en wacht totdat hij de niet-sjiieten uit de dood zal wekken en zal executeren en bevat tal van andere zaken die pertinent tegen de Islam (en dus Koran) ingaan. Hierin moet iedere sjiiet in geloven. Het Imamaat zoals de sjiieten die in hun literatuur propageren kunnen we absoluut niet terugleiden naar de Koran. Het Imamaat is tevens de zaak waarin het sjiisme verschilt met de mainstream Islam.

Zijn zij dan vergeten dat Allah in de Koran zegt:
“Hij is Degene Die duidelijke Verzen naar Zijn dienaar doet neerdalen om jullie uit de duisternissen naar het licht te voeren. En voorwaar, Allah is voor jullie zeker Zachtmoedig en Meest Barmhartig.”
(Soerat al-Hadied: 9)
Het sjiitisch concept van Imamaat is een concept dat gelijk staat aan Shirk en Kufr. In sjiitische boeken lezen we dat de Imams “Alwetend en onfeilbaar” zijn. Nog meer zelfs dan de Profeten! (sjiitische bron) Hoe is het mogelijk dat een sjiiet kan geloven dat een mens, laten we zeggen imam Musa Kazim (de zogenaamde zevende sjiitische imam) belangrijker is dan Profeet Jezus (vrede zij met hem), en nota bene nog helemaal feilloos is? Dit gaat direct in tegen de talloze Koranische verzen waarin we lezen dat er genoeg Profeten zijn die (omdat het ook mensen waren) (menselijke) fouten hebben gemaakt. Neem bijvoorbeeld de volgende verzen tot u:

“Vervolgens aten zij ervan, zodat hun schaamte zichtbaar werd en zij begonnen zich te bedekken met bladeren van het Paradijs; en zo was Adam zijn Heer ongehoorzaam en dwaalde hij.” (20:121)

“Hij (Mozes) zei: “Mijn Heer, voorwaar, ik heb mijzelf onrecht aangedaan, dus vergeef mij.” Daarop vergaf Hij hem. Voorwaar, Hij is de Vergevensgezinde, de Meest Barmhartige.” (28:16)

Deze en talloze andere Koranverzen die het sjiitisch concept van “Onfeilbaarheid” weerleggen zullen we binnenkort binnenkort in een ander artikel aan jullie tonen. Binnen de Islam is het niet zo dat we geloven dat profeten “goddelijk” zijn of dat ze “totaal onfeilbaar” zijn. Nee, dat is alleen weggelegd voor de Schepper, Allah subhanahu wa ta3ala.  Wie zien dat wie dat doet, zichzelf schuldig maakt aan het plaatsen van anderen naast Allah (Shirk) en het ontkennen van de Koranverzen (Kufr). Nu weten we dat veel sjiieten deze Koranverzen nog niet kennen of “onwetend” zijn, maar hierbij zijn zij ingelicht.
Het concept van Monotheïsme (Tawheed) is in alle 4 de wetscholen hetzelfde, maar volgens het sjiisme weer niet. De fundamenten van het gebed: idem dito. Het is dus algemeen bekend dat het sjiisme, daar het al in de geloofsleer grote verschillen kent ook niet als een wetschool kan worden beschouwd.

Mensen van kennis met een jurisprudentiële achtergrond vertellen ons dus dat zo’n “vijfde wetsschool” in de basis al onmogelijk is, omdat de vier hedendaagse wetsscholen NIET met elkaar verschillen in de Islamitische fundamentele geloofsleer (aqidah), maar slechts met enkele jurisprudentiële kwesties (fiqh). De vier soennitische wetsscholen hebben dus allemaal dezelfde basis, terwijl het sjiisme (sjiieten noemen het de Jaafari-stroming) over de gehele linie verschilt met de Islam.

Wie was Imam Ja’far Al-Sadiq?

Imam Ja’far al-Sadiq (radiyallahu ‘anh) was een vooraanstaande Imam die de Islam heeft doen heropleven in Madinah en zeker niet de leermeester van de Fiqh dat zich vandaag de dag Fiqh al Ja’fari noemt. Hij is Sayyid Ja’far bin Muhammad bin Ali bin al-Husain bin Ali bin Abu Talib, zoon van Imam Muhammad al-Baqir, vader van Imam Musa al-Kazim (radiyallahu ‘anhuma). Een feit dat de Imam “soenniet” was, kan men onderbouwen dat enkelen van de primaire geleerden toentertijd niemand minder waren dan Imam Malik en Imam Abu Hanifah. De geleerden woonden vaak lessen van elkaar bij. Enkele leraren van Imam Ja’far al-Sadiq waren Al-Qaasim ibn Muhammad ibn Abu Bakr en zijn vader Muhammad Baqir. Deze en andere (rechts)geleerden van Madinah waren uiteraard net als de rest van Ahlul Sunnah.  Het is niet meer dan logisch dat zij allen 1 dezelfde geloofsleer delen, in tegenstelling tot de extreme sjiieten die destijds Imam Ja’far Saadiq en de rest van de Imams leugens toeschreven.

Imam ad Dhahabi heeft een athar overgeleverd van Ja’far as Sadiq in zijn Siyaar A’laam an Nubalaa:
وقال الذهبي أيضاً: كتب إلى عبد المنعم بن يحيى الزهري وطائفة قالوا: أنبأنا داود بن أحمد أنبأنا محمد بن عمر القاضي أنبأنا عبد الصمد بن علي أنبأنا أبو الحسن الدارقطني حدثنا أحمد بن محمد بن إسماعيل الأدمي حدثنا محمد بن الحسين الحنيني حدثنا مخلد بن أبي قريش الطحان حدثنا عبد الجبار بن العباس الهمداني أن جعفر بن محمد أتاهم وهم يريدون أن يرتحلوا من المدينة فقال إنكم إن شاء الله من صالحي أهل مصركم فأبلغوهم عني: من زعم أني إمام معصوم مفترض الطاعة فأنا منه بريء، ومن زعم أني أبرأ من أبي بكر وعمر فأنا منه بريء.
“…Lever aan ze over: Hij die claimt dat ik een onfeilbare Imam ben en gehoorzaam dien te worden, Ik dis-associeer mezelf van hem, en hij die claimt dat ik Abu Bakr en Umar verwerp, ik dis-associeer mezelf van hem”.

Dit weerspreekt niet alleen het gehele concept van onfeilbaarheid, maar ook de goddelijke verkiezing van “Imamah” en de vijandigheid jegens de Sahaba.

Het is welbekend dat de Vier Imams (Fiqh, wetsschool) (Imam al-A’zam Abu Hanifah, Imam Malik bin ‘Anas, Imam Muhammad al-Shafi’, en Imam Ahmad bin Hanbal) een groot aantal boeken hebben geschreven wat betreft de Jurisprudentie, doctrine, aanbidding. Imam Ja’far al-Sadiq (radiyallahu ‘anh) heeft dit soort boeken niet geschreven; wel heeft hij drie andere boeken geschreven 1.) Taqseemi-Ru’ya, 2.) Jami’atu fil-Jafr, and 3.) Kitabul-Jafr.

“Ja’farisme” verwijst niet naar Imam Ja’far Al-Sadiq, maar naar twee sjiitische grondleggers.

Een belangrijk feit waar veel moslims (en veel sjiieten zelf!) nog niet op de hoogte van zijn, is het feit dat de sjiieten de term “Jaafari” misbruiken. Zij willen anderen doen denken dat zij zichzelf “Jaafari” noemen, net zoals volgers van bijvoorbeeld Imam Malik zichzelf “Maliki” noemen. Dit is echter verre van correct. Deze term is gebaseerd op de literatuur en naam van enkele vooraanstaande sjiitische theologen, die de bijnamen “Peetvaders van het sjiisme” hebben gekregen. Het gaat in de eerste instantie om een man genaamd Ja’far bin Hussain Al-Qummi (d. AD 951), die de eerste persoon was in de historie van het sjiisme die een boek heeft geschreven over het sjiitisch geloof. Na hem volgde een andere grondlegger van het sjiisme, namelijk Abu Ja’far Muhammad Al-Tusi (d. AD 1068). Hij schreef net als Al-Qummi boeken met woorden als “Jaafari” en “Jaafariyyah” in de titel. Het sjiisme valt te herleiden naar het werk van deze twee grote sjiitische peetvaders (beiden “Ja’far”). Om deze reden worden de sjiieten ook wel “Jaafaris” genoemd; de term verwijst dus niet naar Imam Ja’far Saadiq, terwijl de sjiieten dat ons wel willen doen laten denken. Er worden dus vieze woordspelletjes gespeeld.

Beide sjiitische peetvaders (Al-Qummi en Al-Tusi) waren zeer duidelijk in hun anti islamitische opvattingen die tegen de Koran, Islam, Ahlalbayt en de Profeet (vrede zij met hem) inging. Zij stelden bijvoorbeeld dat de Koran incompleet is. Hieromtrent hebben we reeds een zeer uitgebreid academisch stuk gepubliceerd, die u hier kunt vinden. Imam Ja’far Sadiq is net als andere leden van de Ahlalbayt vrij van dit soort leugens, laster en toe-eigening! Alle leden van de Ahlalbayt (moge Allah tevreden zijn over hen) worden gekaapt door de sjiitische leiders. Onterecht zoals we kunnen lezen aangezien ze veelal zichzelf al afstand hebben genomen van de zaken die het sjiisme propageert.

De Shi’a hebben GEEN enkel boek van Jurisprudentie dat door Ja’far as Saadiq was geautoriseerd of door zijn studenten, dat vervolgens onder de mensen circuleerde en mensen hier kennis van namen. In tegenstelling tot de Imams van Ahl ul Sunnah, is dit een eigenaardig feit in het Shi’isme. Datgene wat aan Ja’far as Saadiq is toegeschreven aan “overleveringen” is honderden jaren na zijn dood geschreven. En de Shi’a hebben tot vandaag de dag geen enkel boek van Ja’far as Saadiq.

Sterker nog, alle overleveringen die in de Shi’a literatuur aan Ja’far as Saadiq zijn toegeschreven dateren tot 180 jaar na het overlijden van Ja’far. Het oudste boek van fiqh in het Shi’isme is respectievelijk geschreven in 330 AH, door Muhammad Kulayni genaamd {Furuh’ al Kaafi}. En hij was opgevolgd door Muhammad Ibn Ali bin Babawayh al Qummi met zijn “Man Laa Yahduruh al Faqeeh”, in het jaar 380 AH, 230 jaar na de dood van Ja’far as Saadiq.

Om dit probleem te overbruggen zijn deze Shi’a geleerden op de proppen gekomen met claims dat er wel 400 boeken waren geschreven door Ja’far as Sadiq en Imam ar Ridhaa, maar deze zijn ironisch genoeg nergens te bekennen. Enkele paradoxale zaken die hierin meespelen zijn ook de tijden/ eeuwen waarin zij leefden en de gat dat tussen de klassieke Shi’a geleerden bestaat en hun Imams.

Ali ibn Tawus heeft bijvoorbeeld een overlevering over het feit de Imams les gaven en de studenten dit opschreven, in zijn {Mahj al Da’waat p.224}
حدّثني أبي قال: كان جماعة من أصحاب أبي الحسن من أهل بيته وشيعته يحضرون مجلسه، ومعهم في أكمامهم ألواح آبنوس لطاف وأميال، فإذا نطق أبو الحسن (عليه السلام) بكلمة، أو أفتى في نازلة، أثبت القوم ما سمعوه منه في ذلك
“Mijn vader zei, er waren een groep van de metgezellen van Abul Hassan (AS), en ook mensen van zijn Ahl al Bayt, en zijn Shi’a en zij woonden een sessie bij. Zij hadden schrijfmateriaal en potloden in hun mouwen, en telkens als Abul Hassan (AS) iets zou zeggen omtrent een regelgeving, dan zouden zij dit direct opschrijven”

Het probleem naast het feit de Shi’a geen enkel boek heeft van Ja’far as Sadiq, of zijn tijdgenoten is een groot probleem, nog groter wordt dit wanneer bijvoorbeeld dit soort getuigenissen zoals die van de vader van Ibn Tawus, een gat van 4 eeuwen hebben met Imam Abul Hassan. En deze vierhonderd boeken (die eigenlijk als dekmantel dienen voor dit probleem), zijn nergens te bekennen behalve een uitspraak zoals deze hierboven waarvan de authenticiteit niet kan worden herleid, en de analist met een gat van 4 eeuwen ernaar zit te staren. En het meest oude boek van Hadith binnen de Ithna Ashariyyah en waartoe de Ja’fariyyah toe behoren is Al Kafi, geschreven in de 11e eeuw en waarvan alleen door gebaseerd op onderzoek van Majlisi en Bahbudi, 60 procent zwak is. Refereer naar Mir’aat al Uqool van Muhammad Baqir al Majlisi en Sahih al Kafi van Allamah Bahbudi.

Door deze dubieuze claims, absentie van boeken van de Imams, of hun studenten, of tijdgenoten van de Imams, waren de klassieke grootgeleerden van de Shi’a toen al erachter dat de tegenstrijdigheden fenomenaal zijn binnen het Shi’isme. En dit is wat Tusi zegt hierover in zijn boek {Al 3iddah, vol.1, p.138}:

على خمسة آلاف حديث، و ذكرت في أكثرها اختلاف الطائفة في العمل بها و ذلك أشهر من أن يخفى، حتى أنك لو تأملت اختلافهم في هذه الأحكام وجدته يزيد على اختلاف أبي حنيفة، و الشافعي، و مالك
“Ik heb 5000 overleveringen (uitspraken) inbegrepen van hetgeen door hen was overgeleverd in de verschillende overleveringen aangaande jurisprudentie in mijn bekende boek Al Istibsaar, en het andere boek Tahdheeb al Ahkaam. In het meeste hiervan verwees ik naar de onderlinge verschillen aangaande de implementatie (van de oordelen), iets dat te opvallend is om verborgen te blijven, en deze verschillen overstijgen de verschillen van de wetsscholen van Abu Haneefah, Al Shafi’i en Maalik tezamen”

En heel veel is van de doctrines die vandaag de dag binnen de Ithna Ashariyyah worden gedoceerd zijn dan ook niets meer dan leugens. Al Hishaab ibn al Hakam al Mujassam en Jabir ibn Yazeed al Jaafi hadden zoals is te lezen in Rijaal al Kaashi, alleen 70.000 leugens verzonnen over Imam Baqir. Andere leugenaars waren Awl al Aqeeli, Hamza al Thamaali, Hamza al Bataa’ini die van de Shi’a geld pakte zoals de Shi’a geleerden vandaag de dag ook doen onder het mom van “Khums”, en hij was een Waaqifi, Al Himiri (de dronkaard), Al Mugheerah bin Sa’eed etc. En deze lijst is heel lang, maar het is slechts een kleine proportie van wat bekend is, terwijl dit een wijdverspreide trend was.

Conclusie

Beste lezers, zo’n wetsschool bestaat niet, is non-existant en het is slechts een verzinsel. Nu we jullie de bewijzen hebben getoond, is het dus overduidelijk dat er niet zoiets bestaat als een “vijfde wetsschool” die zou zijn vernoemd naar Imam Ja’far Sadiq. De Al-Azhar universiteit heeft tevens nooit een fatwa uitgegeven of een bericht de deur uitgedaan waarin het sjiisme (Ja’farisme) wordt geaccepteerd als een vijfde wetsschool. De universiteit heeft dit zelfs ontkend. De zogenaamde “fatwa” die door Al-Azhar zou zijn uitgevaardigd is eveneens non-existant. De sjiieten hebben deze fatwa zelf in elkaar gezet en toentertijd verspreid in enkele kranten.

Ja’far as Sadiq rahimahullah was nooit een “onfeilbare imam” en dit concept an-sich is een verzonnen concept dat geprint is in de handen en hoofden van de nietsvermoedende Shi’a die van de Ahl al Bayt willen houden en toenadering tot hen zoeken door de verscheidene on-islamistische rituelen.

Ja’far as Sadiq was een grote geleerde van onder andere Madeenah, en hij had veel leerlingen, en de geleerden van Ahl ul Sunnah hebben veel aqwaal van hem overgeleverd. Een belangrijke notie, Ja’far as Sadiq was geen Shi’a, maar behoorde tot Ahl ul Sunnah.