Assad heeft alles verloren…

Syrië is een land waar één partij, de Ba’ath-partij, sinds 1970 aan de macht is en iedereen die kritiek heeft onderdrukt. Zoiets hoor je vaker over landen in het Midden-Oosten, maar in Syrië gaat dat zelfs voor die maatstaf ongehoord ver: de geheime politie (shabiha) drukt op genadeloze wijze alle oppositie de kop in, uit naam van dictator Bashar al-Assad. Het Alawitische (subsekte van het sjiisme) regime wordt vooral gesteund door het Iraanse regime, dat op haar beurt eveneens massaal de burgerrechten schendt van bevolkingen in het Midden-Oosten. Dat is in het kort wat je moet weten over Syrië zoals het er begin 2011 voor stond.

Ook in Syrië werd het vreedzame protest door het regeringsleger vanaf het begin beantwoord met fors geweld. Bashar al-Assad was niet van plan te vertrekken, ondanks dat (~80% van) de Syrische bevolking dat eiste. In tegendeel: zijn leger schoot met scherp op burgers die durfden te demonstreren. Maandenlang kwamen er elke dag mensen om het leven. De betogers hoopten dat het Westen zou ingrijpen. Toen dit uitbleef, veranderde de aard van de onrust. Er braken steeds meer gevechten uit tussen het leger en gedeserteerde soldaten, die uit woede over over het neerslaan van de protesten de wapens opnamen tegen het regime.

Het Syrische leger viel uiteen, nadat de “eigen” soldaten van Assad de kant van de bevolking kozen. Voor Assad was het duidelijk: ik kan dit niet meer volhouden.

Het door alawieten (een religieuze minderheid) gedomineerde regime creëerde een angstbeeld van een religieuze oorlog als het er niet meer zou zijn. Met name bij de andere religieuze minderheden vonden ze daarvoor gehoor. Het was een self fulfilling prophecy. Door de gruweldaden van het regime, de komst van buitenlandse sjiitische terreurtroepen, en de toestroom van buitenlandse soennitische strijders werd de oorlog inderdaad in toenemende mate een religieus conflict van de Syrische bevolking tegen het Regime, Iran, Hezbollah en andere sjiitische terreurgroepen. Zo is het vandaag de dag nog steeds.

Assad is dé oorzaak van alle onrust in Syrië. Vooral Iran en andere sjiitische entiteiten in het Midden-Oosten zorgen ervoor dat Assad zijn burgers kan blijven onderdrukken. Dat de Syrische bevolking de grootste slachtoffer is, daar kijkt niemand meer van op. Hoe nu verder? Één ding is zeker: dictator Assad heeft verloren.

De Syrische ‘bevolking’ anno 2016

11 Miljoen ontheemden

1 Miljoen Syrische vluchtelingen zijn Europa binnengekomen (waarvan 240.000 kinderen)

1.6 Miljoen Syriërs zijn voor het leven gewond of gehandicapt geraakt (World Vision, januari 2016)

4 Miljoen Syriërs zijn gevlucht naar buurlanden (Turkije, Libanon, Irak en Jordanië)

320.000 Syriërs zijn gedood

250.000-400.000 Syriërs zijn “verdwenen” of bevinden zich in Syrische gevangenissen

Syrische vluchtelingen onderweg naar Turkije